بررسی مقایسه نتایج درمان سندرم تونل کارپال با روش جراحی باز و آرتروسکوپی

زمینه و هدف: سندرم تونل کارپال یک وضعیت شایع بالینی است که به علت به دام افتادن عصب مدیان در مچ دست بوجود می آید. این امر شایع ترین گرفتاری منفرد عصبی (mononeuropathy) فشارنده در اندام فوقانی است. در بیمارانی که علائم شدید بیماری را دارند جراحی روش درمان ترجیحی است. هدف از این مطالعه، مقایسه آزاد سازی تونل کارپال با دو روش جراحی باز و جراحی آرتروسکوپی تک برشی است. روش مطالعه: تعداد 60 بیمار بطور تصادفی و به تعداد مساوی در دو گروه درمان با روش جراحی باز و گروه درمان با روش جراحی آرتروسکوپی در مدت 8 ماه تحت بررسی قرار گرفتند. تمامی بیماران نشانه های بالینی بیماری را نشان داده و به درمان غیرجراحی پاسخ نداده بودند. ارزیابی و مقایسه بین دو گروه با استفاده از نتایج و اندازه گیری امتیاز پارامترهای موجود در پرسشنامه بیماران، در هنگام ترخیص و مراجعات بعدی به درمانگاه و آزمون آماری t-test با نمونه های مستقل انجام شد. نتایج: در طی معاینات پس از عمل جراحی، بیماران درمان شده با روش آرتروسکوپی امتیاز بالاتری برای شدت علائم سندرم تونل کارپال، وضعیت عملکردی آن و رضایتمندی پس از عمل (3/63% در گروه آرتروسکوپی و 7/6% در گروه جراحی باز امتیاز عالی) کسب کردند (05/0p<). این بیماران بطور مشخصی به هنگام نیشگون گرفتن، مشت کردن و انجام کارهای ماهرانه، قدرت بیشتری در دست یافتند (05/0p<). در روش جراحی باز اندازه اسکارعمل جراحی (5-3 سانتیمتردر مقابل یک سانتیمتردر گروه آرتروسکوپی) و مدت زمان لازم جهت بازگشت به کار (70% پس از هفته سوم در جراحی باز و 100% پس از هفته دوم در جراحی آرتروسکوپی بکار برگشتند) بیشتر بود. نتایج بالینی بهتر و رضایتمندی بیشتری در بیماران درمان شده با روش جراحی آرتروسکوپی بدست آمد (05/0p<). نتیجه گیری: جراحی آرتروسکوپی تک برشی روش درمانی کم خطر و با اثر بخشی خوب و مناسب در درمان سندرم تونل کارپال می باشد.